compostelaat
Dag 33 en 34
Rond 10.30 vanmorgen (woensdag) heb ik definitief afscheid genomen van Ad. Hij gaat vandaag verder naar het zuiden en wil over drie dagen aankomen in Porto. Ik ben met de bus naar het centrum van SdC gegaan omdat ik de pelgrims mis mee wilde maken in de kathedraal. Ik was er rond 11.00 uur. Het liep al aardig vol terwijl de dienst pas om 12.00 uur zou beginnen. Ik heb een mooi plekje kunnen bemachtigen langs het middenpad, want mochten ze met het wierookvat gaan zwaaien, dan wil ik dat wel goed kunnen bekijken en filmen. De collecte heeft blijkbaar genoeg opgebracht om de paters op te roepen voor het ritueel. Met zes man sterk hangen ze aan een touw om het wierookvat in beweging te brengen. Als je dat ding zo ziet hangen in de kerk lijkt het niet zo groot, maar toen ze het lieten zakken om de wierook aan te steken was het toch wel een behoorlijk groot geval. Na 5 minuten is het ritueel ten einde en begint iedereen spontaan te applaudisseren. Na de dienst heb ik nog even rondgelopen door de stad om te zien of ik nog souvenirs voor de thuisblijvers kan kopen. Het is veel van hetzelfde, een hoop rotzooi waar je thuis eigenlijk niets mee doet. Ik moet natuurlijk ook aan het gewicht van de tassen denken om niet bij te hoeven betalen op het vliegveld. Rond 16.30 was ik weer op de camping. Ik heb even een wegwerp bbq gekocht en schaslik stokjes. Ik wilde eerst vis kopen voor op de bbq maar gezien de temperaturen hier en het feit dat ik geen koelkast bij de hand heb, heb ik maar verpakt vlees gekocht. Rond 18.30 uur werd het toch wel tijd voor een biertje na zo’n “inspannende” dag. Op het terras zat ook het Amerikaanse stel dat ik een dag eerder al had getroffen op het plein voor de kathedraal. Ik nodigde hen uit om bij mij aan tafel te komen zitten. Het was een gezellig gesprek, later kwam er ook nog een Duitse jongeman bij zitten, een beetje een warrig figuur, maar je moet de mensen nemen zoals ze zijn heb ik op de camino wel geleerd. Rond 20.00 uur ben ik toch maar even naar de tent gegaan om het vlees te bakken en de sla met tonijn klaar te maken. Na het eten heb ik de Amerikanen nog even opgezocht op het bovenste terras van de camping. Daar hebben we nog tot 00.10 uur gekletst over van alles en nog wat. Heel aardige mensen, die Amerikanen. Vanmorgen heb ik contact opgenomen met de huiskamer der Lage Landen hier in Santiago. Ik vroeg of zij ervaring hadden met het verpakken van de fiets en hoe dat allemaal in zijn werk gaat. Hans nodigde me uit om naar hen toe te komen in de Rua de San Pedro op nr 29. Hij vertelde me dat ie wel een oplossing had. Ik heb toen maar snel de spullen ingepakt, de rommel opgeruimd en de campingbaas betaald. Hij had een kaartje van SdC waarop de camping stond en de plattegrond van de stad. Zo kwam ik al vrij snel in de Rua de San Pedro terecht die ik gisterenmiddag zonder kaartje niet kon vinden. Ik werd al gelijk begroet door Helmut Brouwer, hij vroeg waar ik vandaan kwam, ik zei uit de Achterhoek, Dinxperlo. Dan kunt wi’j wel plat praoten. Verrek, waar kom jij vandaan, hoe kom je hier? Al snel bleek dat hij jarenlang heeft gewerkt bij de Saba in Dinxperlo. Hoe klein kan de wereld zijn. Ik kreeg direct een kop koffie aangeboden. Er was ook ene Hans uut Almelo die Herman Finkers erg goed schijnt te kennen. Zij vertelden me dat twee deuren verder een fietsenmaker zit die de fiets kan inpakken en laten opsturen. Ik zei dat die van mij alleen maar ingepakt hoeft te worden omdat ik deze meeneem in het vliegtuig. Na de koffie ben ik even naar de fietsenmaker gelopen en heb de fiets afgegeven. Hij zei dat de zak met de tent er ook wel bij in kon omdat de doos groot genoeg was. Kijk dat is nog eens meedenken van die Spanjaard. Hij heeft voor mij ook meteen maar een taxi geregeld die me met fiets en al naar het vliegveld kon brengen. Vierenveertig euro lichter stond ik op het vliegveld om 13.30 uur. Met veel dank aan de vrijwilligers van de huiskamer der Lage Landen. Prachtig als je daar zit en ziet wat er allemaal binnen komt lopen. De een voor een praatje, de ander komt een caminotaartje brengen, die overigens erg lekker was, de ander komt met praktische vragen. Mooi dat deze mensen zich twee weken per jaar inzetten voor al die pelgrims die in Santiago aankomen. Hulde. Nu zit ik op het vliegveld de laatste update bij te werken. Om 18.05 uur land ik op het vliegveld Frankfurt-Hahn. Harm-Jan laat weten dat ie bij uitgang B2 staat. Op dat moment bekruipt mij het gevoel dat hij op het grote vliegveld van Frankfurt staat en niet in Hahn. Dit is te vergelijken met vliegveld Weeze dat tegenwoordig Dusseldorf-Weeze heet. Thuis hebben ze dit even nagekeken en deze beide vliegvelden blijken 125 km uit elkaar te liggen. Shit happens. Ik zit nu te wachten tot Harm-Jan arriveert. Thuis zitten ze te wachten tot wij daar arriveren. Eindelijk thuis aangekomen zag ik slingers en een spandoek in de tuin hangen, Thea. Maaike, Nienke, Anne en Mario stonden mij al op te wachten. Prachtig toch ook weer zo’n warm onthaal thuis. Bedankt allemaal voor deze hulde.